Dwaj znamienici artyści – patroni zobowiązują. Ich wrażliwość muzyczna, sceniczna, plastyczna i teatralna wpłynęła na kształtowanie osobowości uczniów obu podmiotów oświatowych – XX Liceum im. K.I. Gałczyńskiego i Gimnazjum nr 9 im. Jerzego Waldorffa. Nieprzypadkowo 18 czerwca w gimnazjum poświęcony był patronowi Jerzemu Waldorffowi. Zostały wręczone Tele-Waldorffy oraz odbyła się ósma Konferencja Projektów Edukacyjnych Pamięci tegoż patrona, tak związanego sercem z Poznaniem i Wielkopolską.
Popołudniowe prezentacje, które odbyły się tego dnia na gościnnej scenie Teatru Wspólnego „Łejery” są efektem całorocznej pracy klas 3c i 2c gimnazjum oraz IA i IIA liceum. Swoją obecnością zaszczycili nas zaproszeni goście, nauczyciele oraz rodzice i przyjaciele. Oficjalnego otwarcia uroczystości dokonał dyrektor Lechosław Rybka.
Jako pierwszy zaprezentował się zespół klas artystycznych gimnazjum 2c i 3c. Czarny humor w komedii Pawła Sarbinowskiego i Sebastiana Greka w sztuce zatytułowanej Cryminal Story, w reżyserii wymienionego już współautora tekstu Sebastiana Greka, spotkał się z życzliwym przyjęciem wypełnionej po brzegi widowni. W roli asystentki poznańskiego aktora Teatru Nowego wystąpiła wychowawczyni klasy 3c gimnazjum pani Milena Danek. Nad całością czuwała natomiast pani dyrektor Anita Jankowska.
Uczniowie klas teatralnych IA i IIA liceum wystąpili w poetyckiej etiudzie teatralnej „Biało – Czerwona”, zrealizowanej przez wychowawczynie, panią Magdalenę Rusak oraz Barbarę Plucner, wg własnego scenariusza. Treść stanowią najważniejsze w naszej historii wydarzenia: utrata niepodległości, rozbiory, powstanie wielkopolskie, a wreszcie odzyskanie wolności
w 1918 roku. Ten eliptyczny przekaz pełen symbolicznych treści dopełniają polskie pieśni patriotyczne z rodu niosących bunt i płomień. Klamrę kompozycyjną stanowi polonez, którego akordy otwierają dramat „Pożegnania Ojczyzny”, a zamykają wzruszające frazy triumfalnego poloneza Wojciecha Kilara zwiastującego jej odrodzenie. Siłę artystycznego przekazu zdarzeń spotęgowało miejsce premiery etiudy, która odbyła się 9 czerwca w Wielkopolskim Parku Etnograficznym w Dziekanowicach. W miejscu „skąd nasz ród”. Tym poetyckim przekazem wpisaliśmy się w święto poezji od 22 lat obchodzonego w Muzeum Początków Państwa Polskiego na Lednicy. Spektakl jest w pełni autorską realizacją projektu powstałego w stulecie odzyskania Niepodległości, a wpisany w niezwykłe historyczne miejsce, stał się syntezą polskiego dramatu, nadziei, wiary i radości.
Drugą część szkolnych prezentacji wypełniła historia „Babci i wnuczka” Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego w wykonaniu uczniów klasy IA. W spektaklu tym wyreżyserowanym przez Tomasza Rozmiańca, jak to bywa u mistrza Gałczyńskiego, groteska przeplata się
z czarnym humorem, a metafizyka z obrazoburczością, by pokazać, że najbardziej plugawe zło, potrafi przyjąć wiele postaci. W tym przypadku- despotycznej, otumanionej ezoteryczno-wieszczym klekotaniem babci. Niczym monstrum z szablonowej bajki trzyma ona w swych szponach swego zmaltretowanego wnusia- Zbyszka. Tylko czy tak jak w powiastkach Teatrzyku Zielona Gęś, naszemu Wnuczkowi pisane jest ocalenie, czy dojmujące męki in saecula saeculorum?
By odpowiedzieć na to pytanie, trzeba koniecznie obejrzeć sztukę. Triumfatorami czerwcowego wieczoru byli wszyscy młodzi aktorzy, ale nie sposób nie wymienić Stasi Sójki w porywającej kreacji Babci, Jakuba w roli wnuczka, Natalii jako ukochanej Zbyszka, Jana Janczury jako powstańca czy Nicoli Marcinkowskiej jako Polski i Hani Marciniak jako Polki Małej.
Koniecznie trzeba jeszcze wyróżnić naszych rodziców, którzy zorganizowali poczęstunek podczas antraktu. Specjalne podziękowania Pani Aneta Dur, Bożena Mikołajczak oraz Irena Muszyńska odebrały z rąk dyrektora naszej szkoły, który dziękując za organizację TEATRALNEGO ŚWIĘTA SZKOŁY powiedział:
– Dziękuję uczniom, nauczycielkom, instruktorom, rodzicom i wszystkim osobom, bez których realizacja dzisiejszej uroczystości byłaby niemożliwa. Mam nadzieję, że miłość do teatru pozostanie w waszych sercach na zawsze. Teatr jest bowiem najważniejszą rzeczą na świecie, gdyż tu pokazuje się ludziom, jakimi mogliby być, jakimi pragnęliby być, choć nie mają na to odwagi, i jakimi są.
